Kwento Kwento lang...

Kung iniisip mong nakakatawa itong entry ko ngayon. Pwes, you're wrong! dahil siryoso itong isusulat ko. Hindi naman kasing siryoso ng pag sagip sa mother neycha sa problemang kinakaharap nito sanhi ng global warming at lalong hindi rin kasing siryoso ng pag imbento ng gamot sa mga malubhang sakit na tulad ng kulani at singaw.

Basta.

Siryoso muna ang entry ko ngayon period. Aktuli, wala pa akong naiisip kung ano nga ba ang interesanteng kwento na pwede kong ibahagi sa tatlong taong magiliw na nag babasa ng walang ka-sense sense na blog ko.

ikwekwento ko sana ang tungkol sa librong binabasa ko ngayon, kaso nga lang nakakatamad kaya next time nalang.

Inisip kong gumawa ng kabutihan noong weekend. Wala lang naisip ko lang tutal wala naman akong lakad at walang kasabay minabuti kong gawin ang ginagawa namin ng mga tropa ko noong college pag wala kameng bagsak at the end of Semester. Matagal tagal ko narin kasi itong hindi nagagawa, and besides na niniwala ako sa Yin Yang and good karma so, a small act of goodness wouldn't make me less of a person.

Anyway, alam kong hindi naman dapat pinag sasabi ang kabuting ginagawa ng isang tao, pero, sa pag kakataong ito parang gusto ko lang ishare ang kabutihang nasaksihan ko na ako mismo ang nakagawa. Maliit na bagay lang naman ito kaya walang dapat ipagyabang, hindi naman 'yung tipong binigay ko ang kalahati ng atay ko sa isang babaeng kaka kilala ko lang at na ngangailangan ng transplant. Hindi rin naman ako nag bigay na sperm contribution ko sa sperm bank. Simpleng act of goodness lang ito.

Sabado ng umaga, pagkatapos kong mailagay ang gamit sa kotse naisipan kong mag kape muna bago bumyahe pauwi sa amin sa Probinsya. Bumili ako ng tatlong loaf bread at isang malaking Peanut butter (peyborit ko peter pan) tapos, pinalaman ko sa tinapay ang peanut butter at bumili ako ng dalawang box ng zest-O, orange flavor sa seven eleven.

Matapos masalansan ang mga madudumi kong damit sa kotse eh, sinimulan kong bumyahe dala ang konting tinapay at inumin, paulit ulit kong pinakikingan ang isang track ng hillsong united at naka full volume ang stereo ko, wala akong ideya kung saan ako papunta hindi ko rin alam kung saan ko dadalhin at ibibigay ang pagkain. Basta, naisip ko mag maneho lang at bahala na kung saan ako dadalhin ng manubela.

Sa UN avenue ako dumaan at napadpad. Nag park ako sandali sa may methodist church, sumilip ng konti dahil dito kame nag pra-praktis ng choir namin noong college. Nilabas ko ang paper bag na nag lalaman ng tinapay at juice. Nag sindi ako ng yosi at naupo sandali. Wala naman akong nakikitang mga bata. Makalipas ang pangatlong hithit at buga habang pinag mamasdan ko ang usok na pumapaitaas sa kawalan eh, may biglang isang batang babae ang naramdaman kong kumakalabit sa akin at nanghihingi ng limos.

"Kuya pwede po bang humingi ng pambili ng pagkain"

Pinagmasdan ko sya sandali, makalipas ang ilang segundo tinanong ko kung may mga kasama pa ba sya, sabi nya kasama daw nya 'yung lola nya na may sakit at kapatid nyang batang lalake. Sabi ko wala akong pera pero may dala akong konting chibog.

Hinila nya ako sa may ilalim ng LRT kung saan sila naka pwesto ngayong araw. Iniabot ko ang tinapay na may palamang peanut butter at yung inumin. Hindi ko maiwasang maawa sa nasaksihan ko. Nginitian ko lang si lola at hinawakan ang ulo at ginulo ng bahagya ang buhok ng batang lalake, iniwan ko ang stress ball na nasa bulsa ko sakanya, ngumiti sya. Naimagine ko lang na kung sa akin iyon nangyari eh, marahil wala ako sa estado ng pamumuhay ko ngayon na kung saan panay pa ang reklamo ko napaka ungreatful. Iniwan ko sila at bumalik ng Park, nakita ko doon ang ilang batang sumisinghot ng rugby. Lumapit ako at binigay ang natitira pang tinapay at juice dumating ang ilan pa sa tropa nila, sabi ko hati-hating kapatid sila dahil limited lang ang resources kaya para lahat makakain dapat mag hati hati sila. Nag pasalamat naman sila, iyon ang pinaka masarap na pasalamat na matagal ko ng hindi na ririnig since college. Ginagawa din namin kasi ang gan'tong gawain kasabay ng pag share ng tungkol kay Papa Jesus noong mga panahong iyon na malinis na malinis pa ang puso ko.

Nag sindi akong muli ng isa pang yosi habang pinag mamasyadan ang mga batang tuwang tuwa sa pagkain na kung saan ako ang nagsilbing source ng kaligayahan nila. Masarap sa pakiramdam, magaan. Alam kong bale wala iyong nagawa ko, pero somehow nakatawid ang mga batang ito ng gutom kahit papaano at nakatulong ako sa kapwa.

Habang binabagtas ko ang NLEX sabay ng full volume ng stereo at bukas na binta ng sasakyan sabay ng pag kanta ng malakas at wala sa tono ng chasing pavements accoustic style habang nag mamaneho naiisip ko lang, hindi na ko makukunsyenya pag bumili ako ng iphone. Jooooke!

Yown lang po! Finish!