Untitled

Mas Nakakaaliw pala talagang magbasa ng blog ng iba kesa gumawa at mag maintain ng sariling mong blog. Marahil, dahil ito sa isa sa pinaka hilig ko talagang gawin ay ang magtikol magbasa kesa sa mag sulat.

Pag nagbabasa ako mas madalas ay nakakalimutan ko ang mga problema sa life and stuff like that (Gumaganun pa talaga) at the same time meron akong natututunan, lumalawig ang aking kamanyakan kamalayan. Madalas nga, pag nagbabasa ako ng ibang blog dito sa Opis ay na pag kakamalan akong aning-aning kasi tumatawa ako mag isa sa cube ko. Syempre hindi lang naman puro tawa minsan na tatats din ako ng mga istori ng mga kapwa bloggista. Halos lahat ng mga nababasa kong entries ay may moral lesson na pwede kong gamitin sa araw araw na pamumuhay ko at meron din naman facts or experiences nila na kapupulutan ng leksyon (parang skul lang).

Well introduction lang yung dalawang talata sa taas hindi talaga yan ang topic ko ngayon period.

**Disclaimer: Emo Emohan ang mga susunod na mababasa kung ayaw nyo tumigil na kayo dito**

Para sa isang gwapong young profesional na katulad ko meron akong question, ikaw ba ay dumating na sa point na talaga namang na dedepress ka kasi feeling mo yoong career na pinangarap or pinlano mo noong nasa College ka palang is not falling into right places as what you've expected it to happen?

Ganyan kasi ang nararamdaman ko mga parekoy (Quarter life crisis kaya to?)

Bilang Panganay na anak sabi ko noon after kong grumaduate ay mag tratrabaho ako kagad sa isang Multi National na company sa field ng Broadcast Egineering at sa unang limang taon ko sa pag tratrabaho ay makapag papatayo ako ng simpleng bahay para sa aking Inay o di naman kaya ay gagawin 'kong isang grocery store ang aming mumunting Sari Sari store sa probinsya...Isang typical na pangarap ng isang simpleng Juan Dela Cruz na iginapang ang pagaaral ng kaniyang mga magulang. Yung tipong sinanla ang sakahan kasama ang kalabaw para makatapos ang anak sa pag aaral, mga ganyang makapigil hiningang eksana kung baga.

So yun nga taong 2003 ng Oktubre saktaong natapos ako sa kursong BSECE (wag mo ng tanungin baket October papahiyain mo pa ko) at sa awa ni Papa Jesus ang pinapangarap kong Broadcast Engineering job sa multinational company ay nauwi sa pagiging Technical Support Representative ng isang Call Center sa isang simpleng dahilan- mas mataas na SWELDO. Dahil hindi naman katalinnuhan noong college hindi ako nakapasok sa pinapangarap kong work at sa halip nga ay nauwi sa Call Center. Hindi naman ako masyadong na lungkot dahil competetive naman ang kita ko pero I'm not fullfiled. Ang normal na average Cadet Engineer noong panahong iyon ay nag lalaro ang basic pay sa 9K to 12K (Laguna at Cavite Technopark rate) samantalang sa pagiging Technical Support Representative ay nag lalaro ang basic pay sa 12K to 15K para sa entry level at nasa Makati pa yun, City life. Mas pinili ko ang mas mataas na sweldo "noon" at buhay City. Sa unang mga bwan ay nakaka enjoy panay yuppies Chill Chill lang, pa english english at starbucks starbucks madaming magagandang Chikas na officemates na magimik. Pero sa pag daan ng ilang taon ay patuloy parin akong nag job hunt hanggang sa maka pasok sa Engineering firm, naging succesfull naman ako after several failures. Wala naman akong mababang pag tingin sa industriya ng Call Center na bumuhay din sakin higit sa tatlong taon, talaga lang na hindi ko pinangarap na tumanda doon.

At this point I can see na ung plano ko sa career ko noon ay hindi natupad at sinabayan pa ito ng global economic problem, na kung saan ay nag titipid ang mga kumpanya. Ito ay naging instant fear ko para lumipad at sumugal para maging OFW na umaasang sa pangingibangbayan ay matutupad ko ang pangarap na bahay at grocery store para kay Mamako.

Actually meron akong nabasa from an unknown author about Quarter Life Crisis click here to read and tell me kung nararanasan mo ba at some point. Syempre hindi applicable ito sa bagets college stud.