Flashback

Ang post na ito ay pag babaliktanaw ko sa aking hampas lupa days. Ito ay noong ako'y nasa kolehiyo palang, kung saan ay sariwang-sariwa pa ako (parang talakitok lang sa palengke 'twing 5am, fresh!) at tunay na tunay na hindi pa mulat sa kamunduhan ang aking young body, ang alam ko lang ay mag solve ng mathematical problems at gumawa ng prototype circuit (Nerd!). Parang kelan lang naman ito, mga 2 years ago lang.

Fine!!!! 3 years ago.

Fine!!!! 4 years. Okay, Forget it, basta hindi naman kalayuan mula sa taon na 'to, wag na nating bilangin pa. Medyo nega 'yung post ko kahapon kaya, balik nanaman ako sa mga munting kwento na hindi mo kakapulutan ng aral. Wala rin itong kwenta, pero kung mapilit ka sige basa lang.

Hindi ko alam kung magastos ako or talagang kapus lang ang alowance ko. Kada isang linggo meron akong isang libong piso na bigay ni Mama bilang allowance ko noon. Inclusive na lahat doon pati pamasahe ko papuntang school at pauwi ng boarding house, kasama narin ang pang chibog at pamasahe paluwas at pauwi ng Pampangga. Syempre, minsan kelangan kumain ng chicharon sa bus paluwas ng Maynila, kasi baka mainggit ako sa ibang pasahero habang naririnig ko ang mga kagat nila sa malutong na chicharon kaya required na bibili din ako ng isa, so, bawas na din 'yun sa overall baon ko. Madalas nga, sumusungkit ako ng century tuna at pansit canton sa tindahan ni Mama para maka-bawas narin sa gastusin ko sa loob ng isang lingo sa Maynila. Syempre pag nag pa-photocopy ako ng mga hand outs and stuff dagdag pa iyon sa gastusin, so kamusta naman ang pag didildil ko ng asin 'nun?

Ang hirap talaga ng buhay ng isang istudyanteng galing ng probinsya, lalo pa't hindi naman ako galing sa mayamang angkan. Alam na alam kong sa kada linggong baon kong isang libong piso, isang libong pag titiis din ang ginagawa ng aking Mama at Papa lalo pa't sabay pa kame ng utol kong nag college, isang taon lang kasi ang agwat namin, masyadong nag lumandi si Mama noon at nasundan ako kaagad ng walang proper spacing, masyadong na mesmerize si Mama sa alindog ni Papa kaya ganun. So, hirap talaga ang aking loving parents noong college days namin financially.

Kung tutuusin sapat naman ang isang libong piso, pwede na kung baga. Average na baon ito ng isang student na taga probinsya (sa tingin ko). So walang puwang ang pamomokpok, bisyo at bulakbol kung tight ang budget. At kelangan pag mag jo-jollibee or mcdo dapat-value meal one parati at bawal i-large ang coke and fries. At dapat isang beses lang ito sa isang linggo or else, kakailanganin kong ibenta ang mura kong katawan sa recto. JOke! as if may bibile ahahah.

Noong baguhan ako, lagi nalang akong na sho-short. Ewan ko ba hindi talaga akong magaling sa pag bubudget, dapat siguro nag accounting ako. Salamat nalang sa adobong nasa garapon na ipinapadala ni Mama at nakaka lipas ang lunes hanggang byernes na adobo ang kinain ko. Hindi naman halata sa katawan kasi nga mataba naman ako pero hot naman hahaha. Minsan, nag yaya ang mga ka boardmate ko na mag disco sa may Vito Cruz, Arts Venue (Oo Uso pa noon time ko. Sige na kayo na bata!!!!) ang entrance fee ay 150 pesos tapos hindi pa consumable ito, kaya kinakailangan pa naming bumili ng alak, so napalaban ang bidya nyo ng malupit. Lunes palang noon. Nag saya ako ng isang gabi, nag hirap ako ng four days malas pa pag may lab ng saturday morning, inulam ko tuloy ang pansit canton ng one week. Isang flavor palang noon ang pansit canton pero kebs pansit canton at mainit na kanina Solb! Minsan nag papacute ako doon sa katabi naming dorm na mga girls at umeeffect naman ang charm ko, kaya binibigyan nila ako ng luto nila tuwing gabi, ang tangi ko lang gagawin ay pasayahin sila sa aking mga hirit at kwento (CLOWN?!). hihihi

Minsan naman. Yung drawing manual ko nahulog sa underpass at baha nun, eh bawat student sa drawing class namin dapat meron nun. Oo, required ito. No choice. Pikit mata akong bumili at hindi ko siningil si Mama kasi ako naman ang may kasalanan sa nangyari, nahiya me much. Ang ginawa kong action plan ay bumili ng half rice at humingi ng sabaw para makalipas ang lunch time ko sa School. Minsan nagalit sa'kin 'yung mahaderang serbidorang panget na madaming pimples at malaking mata at mahabang buhok na ginawang shampoo ang agua oksenada para maging blond, ang sabi nya wag na daw akong kakain dun kung half rice lang at hihingi ng sabaw, kasi mapapagod lang daw syang mag hugas ng pinggan tapos tatlong piso lang naman ang ibabayad ko. Naawa me much sa sarili ko noon kaya dinagdagan ko ng kalahating adobong sitaw ang order ko. 10 pesos 'yun. So all in all 13 pesos ang lunch meal ko plus sabaw. And then, dalawang pisong yosi. Solb! Ready na mag calculus. Pero ang talim ng tingin ko kay ate edi kung hindi ako nag adobong sitaw 3 pesos lang ang gastos ko. Half rice lang. Kawawa much!

Pero, noong week na 'yun wala ata akong naipasang exams kaya sabi ko, hindi na ako magpapakagastos at gagamitin ko ang aking allowance wisely.

Pero bigo ako.

Nag yaya ang mga classmates kong rich kids na mag star city daw. To be honest, noong panahong iyon hindi pa ako nakakapunta kahit isang beses, sa tv ko lang sila napapanood noon, kaya naman excited ako sumakay ng bump car. So nag rides all you can kame. At ang allowance ko ay nag rides all you can din parang bulang nag laho, syempre kumain pa kame dun. Hotdog lang kinain ko. Ang hirap maging hampas lupa! Nag hirap talaga ako ng isang linggo. Lugaw lang kinakain ko sa halagang limang piso. Dun sa may tapat ng UST 'yun. Nalimutan ko na ang pangalan, minsan binibigyan ako ni Ate ng libreng isaw. Di ko alam kung kras nya ko or naawa lang sya sakin. Buti nalang mabait si utol at hindi nya na titiis ang kuya nya. Binibigyan nya ko ng tilapya na libreng pakain sa dorm nila. Minsan pinadadalaw nya ko doon ng oras ng kainan para pakainin ako ni Pastor. Kaya nakaraos ako ng isang linggo.

Fast forward ngayon.

Nagiging magastos nanaman ako. 'Yung utol ko kakarampot ang sweldo ang daming pera sa bangko. Samantalang ako medyo karampot lang ang sweldo walang masyadong savings. Baket ganun pag konti pera nakaka raos naman, pag dumami pera nagiging mataas din 'yung standard ng pamumuhay. Dati kalahating ulam at half rice solb na solb na ko. Ngayon dapat dalawang ulam, isang karne at isang gulay, half rice. Fine! one rice, tapos coke tapos dessert. At higit sa lahat hihihiram ko lang ang librong binabasa ko noon. Ngayon panay bili. Makakita ng bagong gadget na ngangati bumili. May seatsale sa eroplano na ngangati pag book. Haist life! Kelangan mag tipid para sa future.

I heyreeet!